Yoko Taro okrzyknie ICO jako rewolucyjne arcydzieło gier

Yoko Taro, wizjoner uznanych tytułów, takich jak Nier: Automata i Drakengard, otwarcie omawiał głęboki wpływ ICO na kunszt gier. Wydany w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko zdobył kult z powodu minimalistycznej estetyki i przekonującej, bez słów.

Taro podkreślił, w jaki sposób centralny mechanik ICO, w którym gracze prowadzą postać Yorda, trzymając jej rękę, zrewolucjonizowały konwencje rozgrywki. „Gdyby ICO nosił walizkę wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące” - zauważył Taro. Podkreślił, że kierowanie inną postacią było przełomową koncepcją, kwestionując tradycyjne poglądy na temat interaktywności w grach.

W tej epoce udane projektowanie gry często koncentrowało się na utrzymaniu zaangażowania, nawet gdy elementy rozgrywki zostały zredukowane do podstawowych kostek. ICO jednak złamało tę formę, ustalając priorytety emocjonalną głębokość i bogactwo tematyczne nad zwykłymi innowacjami mechanicznymi. Taro uważa, że ​​gra pokazała, że ​​sztuka i narracja mogą przekroczyć ich typowe role jako zwykłe ulepszenia rozgrywki, stając się istotnymi elementami tego doświadczenia.

Etykietowanie ICO jako „epokowania”, Taro przypisuje mu zmianę kursu rozwoju gier. Pochwalił grę, aby pokazać, że gry wideo mogą nadać głębokie znaczenie poprzez subtelne interakcje i atmosferyczne projektowanie.

Poza ICO Taro potwierdził również znaczący wpływ dwóch innych gier na samego siebie, jak i branży gier: Undertale autorstwa Toby Fox i Limbo autorstwa Playdead. Twierdzi, że gry te rozszerzyły horyzonty tego, co interaktywne media mogą wyrazić, potwierdzając, że gry wideo są w stanie zapewnić głębokie doświadczenia emocjonalne i intelektualne.

Dla entuzjastów dzieł Yoko Taro jego uznanie dla tych gier stanowi okno na twórcze wpływy kształtujące jego pracę. Podkreśla także ciągłą ewolucję gier wideo jako dynamicznej i wszechstronnej formy sztuki.